Patat met mayo en omgaan met tegenslag

Het begon allemaal met een vraag vanuit SportUtrecht: of ik als wielertopper langs wilde gaan bij het Leger des Heils om hier mensen te helpen bij hun re-integratietraject in de samenleving. Dat wilde ik wel, al bespeurde ik direct wel een kleine onzekerheid bij mezelf: ik had weinig ervaring en affiniteit met deze doelgroep. Ik ben opgegroeid in een warm gezin in Utrecht Oost en bevind me in de bevoorrechte positie om me dagelijks bezig te houden met de dingen die ik het leukst vind, namelijk professioneel wielrennen en mijn werk als fysiotherapeut. Uiteraard heb ook ik tegenslagen gekend, maar ik besef ook dat er voor mij te allen tijde een sociaal en financieel vangnet was.

De groep tegenover me was divers qua afkomst, leeftijd, geslacht en karakter. Vragen over de hoeveelheid patat met mayo die ik mocht eten en de topsnelheid tijdens de eindsprint kwamen voorbij, maar ook werd gecheckt of ik nog vrijgezel was. Al gauw ontstond er een enerverend gesprek over dromen verwezenlijken en omgaan met tegenslagen. Ik was verbaasd over de kennis die de groep had over gezondheid en sport, maar vooral over hun wijsheid over het leven.

De presentatie werd gevolgd door twee uur paaltjesvoetbal. Het is onmogelijk om in woorden samen te vatten wat sport deed met deze groep. De angst en stress die daarvoor bij sommigen duidelijk in hun ogen zichtbaar was leek voor nu even verdwenen. De sfeer was ongedwongen en relaxed, iedereen kon meedoen en iedereen was gelijk.

Ik sloot af met de vraag welke dromen ze hadden voor de toekomst. Sommige antwoorden waren op individueel vlak en anderen gingen meer over maatschappelijke waardes als gelijkheid, liefde en respect. Ik besefte dat deze groep de antwoorden niet baseerden op dat wat ze in de media hadden gehoord, maar zelf geconfronteerd waren met de harde werkelijkheid van de maatschappij waarin we leven.

Ik hoop snel nog een keertje langs te gaan bij het Leger des Heils. Ik denk dat sport voor de mensen die daar zitten een belangrijke toegevoegde waarde kan zijn op mentaal, sociaal en fysiek vlak. Toch blijft de vraag door mijn hoofd spoken hoe het kan dat deze mensen in deze situatie terecht zijn komen en vooral ook wat de oplossing is. Misschien ben ik naïef, maar ik ben geschrokken van de verhalen die achter deze leuke groep mensen schuilgaat. Het zijn verhalen van gevangenisstraffen, overmatig alcohol- en heroïnegebruik, diefstal, mishandeling, geweld en ga zo maar door. Aan de andere kant is ook de kracht en positiviteit me bijgebleven. Ik leerde dat er (bijna) altijd een keuze is om een stap in de goede richting te zetten. Ik denk dat het al veel zou schelen als ‘wij’ niet te veel oordelen, iedereen als mens behandelen, openstaan voor een gesprek en mensen een tweede kans geven.

Voor komend jaar hoop ik dat ook deze groep stapje voor stapje hun dromen kan waarmaken, hun talent kan ontwikkelen en een veilig en warm thuis krijgt.