NRC journalist op pad met buurtsportcoach Nabil Azarkan
Kinderen uit arme gezinnen sporten weinig. Gemeenten willen dat veranderen, maar het lukt niet goed. Een journalist van NRC ging in Kanaleneiland op pad met buurtsportcoach Nabil Azarkan (25).
Arme kinderen sporten minder
Kinderen en jongeren uit arme gezinnen sporten structureel minder dan leeftijdsgenoten bij wie thuis meer te besteden is. Dat blijkt uit een rapport van het Kenniscentrum voor Sport en Bewegen en het Mulier Instituut. ‘Arm’ betekent: ongeveer 2.000 euro in de maand voor een echtpaar met twee kinderen. Daarvan moeten ze alles betalen. Van de kinderen tussen de vier en elf jaar uit gezinnen met een dergelijk laag inkomen sport minder dan de helft wekelijks, tegenover ruim driekwart van de kinderen uit gezinnen met een hoog inkomen.
Gemeenten proberen al jaren de kloof te dichten. Het is namelijk niet zomaar een gegeven: kinderen die minder sporten krijgen eerder gezondheidsproblemen en hebben een lagere levensverwachting. Samen besteden gemeenten elk jaar 300 miljoen euro aan sportbeleid en het „activeren” van moeilijk bereikbare groepen. Door het hele land werken 3.600 buurtsportcoaches zoals Azarkan, die een cruciale rol spelen in dat beleid.
Kanaleneiland
Op Kanaleneiland, zegt Azarkan, is „bijna iedereen arm”. Het speelt in zijn werk niet zo’n grote rol, want zijn trainingen zijn gratis. Toch ziet hij het soms. „Een jongetje in de wijk heeft bijvoorbeeld speciale schoenen nodig, omdat zijn voeten niet helemaal recht staan. Hij heeft pijn tijdens het sporten. Maar voor die schoenen is geen geld. Dat is moeilijk om te zien”, vertelt Azarkan.
Nabil Azarkan is hier geboren, ‘op’ Kanaleneiland. Een wijk in het zuidwesten van Utrecht. Er wonen veel migrantengezinnen, armoede is een groot probleem. De helft van alle gezinnen heeft schulden. Bijna een kwart van de kinderen leeft in gezinnen die net kunnen rondkomen. Precies die kinderen probeert Azarkan aan het sporten te krijgen. Hij is buurtsportcoach. Tweeënhalf jaar geleden begon hij met het werk. Het is zijn droombaan.
„Elke dag zeg ik tegen mijn vrouw hoe gezegend ik ben met dit werk. In mijn eigen buurt kan ik kinderen structuur geven en ze helpen. Ik speelde hier vroeger ook op het plein, maar dan was er niemand om ons te begeleiden. Het was altijd chaotisch. Ik heb die structuur gemist”, vertelt Azarkan aan de rand van het veld.
Gedrag bijsturen
Hij hoort veel van de jongens, voor velen is hij een vertrouwenspersoon. Het jongetje dat komt voetballen, maar tegelijkertijd op zijn zusje van één jaar moet passen, vertelt over de problemen thuis. Groot gezin, een vader die werkt, een moeder die altijd thuis is, maar niet altijd aandacht voor alle kinderen kan hebben – zo groeit bijna iedereen hier op. Azarkan ziet sommige kinderen een beetje ontsporen. „Ik probeer hun gedrag bij te sturen, op heel jonge leeftijd al. Dat schelden bijvoorbeeld. Sommige jongetjes weten letterlijk niet wat kanker is, voor hen is het puur een stoer woord. Ik leg ze dan uit dat er mensen aan doodgaan, misschien wel mensen die ze kennen. Bij sommigen komt dat binnen”, vertelt hij.
